Rozdział 2

Jason Walker - Everybody Lies

Do południa w domu panowało zamieszanie. Rodzice Kathy wzięli wolne w pracy, żeby pomóc jej się spakować i móc ją zawieźć. Pakowała się dzień wcześniej, ale jej matka uparła się żeby jeszcze wszystko sprawdzić.

- W końcu to nie jest wyjazd na tydzień, tylko na cały rok – przypominała stale – i to bez możliwości nawet chwilowych wyjazdów.

- Mamo, wszystko mam spakowane. Jeśli czegoś braknie to kupię na miejscu. O ile będą tam jakieś sklepy.

- Wolałabym żebyś nie wydawała pieniędzy na darmo.

Takie rozmowy odbywały się co kilkanaście minut. Kathy siedziała w ulubionym, skórzanym fotelu jej ojca. Przypomniała sobie że, kiedy była mała brał ją na kolana, przykrywał kocem i czytał bajki, a ona popijała gorącą czekoladę w zielonym kubku. Kubek zachował się do dziś i spoczywał w którejś torbie, zawinięty w szarą gazetę. Lubiła go i nie wyobrażała sobie, żeby go nie zabrać. Będzie jej przypominał miłe chwile, kiedy zamknie się w czterech, nudnych i bez wyrazu ścianach. Wpatrywała się w krzątaninę jej matki, która z panicznym wzrokiem wszystko dokładnie sprawdzała po kilka razy. Nawet zrobiła sobie listę najpotrzebniejszych rzeczy do zabrania. Poza kilkoma torbami Kathy miała swoją pod ręką, w której miała laptopa, komórkę, ulubioną książkę, sweter, który jej matka by wyrzuciła, gdyby go zobaczyła i mp4. Dziwnie się czuła. Nigdy nie wyjeżdżała z domu na tak długo i to sama. Ta myśl przerażała ją jeszcze bardziej. Nie chciała tam jechać. To nie jej wina, że ten dom wybuchnął przecież. Nawet nie wiedziała jak się robi bombę, więc czym miałaby go wysadzić w powietrze. Całe wakacje mogła sobie to powtarzać, ale kogo to obchodziło. Nikt jej przecież nie wierzył poza rodzicami, którzy i tak do końca nie byli pewni tego, że ich córka nie jest podpalaczką. Nie miała innego wyjścia, jak pogodzić się z tym.

Po południu w końcu wsiedli wszyscy do samochodu i ruszyli w drogę. Zapowiadało się drętwo i nudno, ponieważ jej rodzice nie lubili rozmawiać podczas jazdy. Wyciągnęła mp4 i włożyła słuchawki do uszu. Z rozpaczą patrzyła na mijane domy jej znajomych, Steffy, osiedlowy sklepik. Całe jej życie ją teraz mijało. Przejeżdżając przez centrum, zatrzymali się na światłach przy kawiarni. Kathy dostrzegła w środku jej przyjaciółkę i automatycznie podniosła dłoń do szyby. Steffy spojrzała w jej stronę i zrobiła to samo. Po policzkach obu dziewczyn popłynęły łzy, ale było za późno na jakiekolwiek pożegnania. Jednak ten gest wystarczył, żeby wiedziała, że nadal jej zależy na ich przyjaźni. Chwilę później minęli tablicę z przekreśloną nazwą Salford i napisem poniżej zachęcającym do szybkiego powrotu. Minuty leciały niemiłosiernie wolno. Co jakiś czas krajobraz za oknem zmieniał się na coraz bardziej ponury. Za jej rodzinnym miastem były przepiękne, zielone łąki po których często biegała. Znała tam każdą ścieżkę, wszystkie kryjówki. Teraz za szybą widziała tylko szare niebo, nieprzejezdne drogi i opuszczone budynki, z których odpadał tynk, a drzwi zastępowały metalowe blachy albo cegły. W słuchawkach leciała piosenka Everybody Lies Jason’a Walker’a. Stwierdziła, że idealnie pasuje do obecnej sytuacji, co sprawiło, że jeszcze bardziej posmutniała. Po pięciu godzinach jazdy jej ojciec oznajmił, że zaraz będą na miejscu. Kathy trochę się ożywiła, ale nie ucieszyła. Przerażało ją to wszystko, łącznie z tym otoczeniem. Od dłuższego czasu nie dostrzegła żywej duszy przy drodze, a mijali wiele osiedli mieszkalnych. W oddali widać było zarys wielkiego, kamiennego łuku. Pomyślała, że to jakieś zabytkowe miejsce, które miną, ale jej ojciec jechał cały czas prosto. Na samej górze wisiała drewniana tabliczka z napisem „Witamy w Drayton”, która lekko poruszała się na wietrze. Przynajmniej wiedziała już jak to miejsce się nazywa. Jechali chwilę kamienistą drogą, w której było więcej dziur niż w serze, aż stanęli przed wysoką, metalową bramą. Była trochę straszna, ale miała też swój urok. Na samym środku znajdował się kwiat, który rozwijał się w pędy i liście, tworząc spójną całość. Po obu jej stronach, na masywnym murze umieszczone były we wgłębieniach dwie rzeźby aniołów. Nie były to anioły wyglądające jak te z książek dla dzieci. Przypominały bardziej strażników, ponieważ jeden miał w ręce miecz a drugi łuk ze strzałami.  Potężny mur wydawał się otaczać całe to miejsce. Tak jej się przynajmniej wydawało, bo nie było widać jego końca przez gęstą mgłę, opadającą w mgnieniu oka. Ojciec Kathy wysiadł z samochodu i podszedł do bramy, która otworzyła się po kilku jego krokach. Spojrzał zaskoczony w ich stronę, rozejrzał się dookoła i z mrugnięciem oka wskazał palcem na prawo. Dopiero teraz Kathy zauważała migającą diodę na kamerze.

- Chyba cały teren jest monitorowany. – Powiedział wsiadając z powrotem do auta.

- Przynajmniej będziemy wiedzieć, że jesteś bezpieczna. – Jej mama starała się uśmiechać na tyle szczerze, na ile pozwalało jej to wszystko. Kathy wiedziała, że jej mama jest bardziej zestresowana tym niż ona sama. Zawsze tak było. Martwiła się o wszystko i wszystkich podwójnie.

- Pewnie w łazienkach też założyli kamery. – Dziewczyna skrzyżowała ręce naburmuszona, ale widok uśmiechu jej ojca w przednim lusterku trochę ją uspokoił.

Ruszyli dalej kamienistą drogą, podskakując co chwilę na siedzeniach. Niewiele mogła zauważyć, ale była pewna jednego, nie będzie jej się tu podobało. Już same drzewa miały takie gałęzie, jakby chciały złapać pierwszą lepszą ofiarę i powiesić ją sobie na nich. Kathy przeszedł dreszcz, kiedy podjechali pod ogromny budynek. Wysiadła bardzo powoli wpatrując się w niego. To nie był byle jaki budynek. Wyglądał jak mały zamek. Zbudowany był z jasnego, szarego kamienia, każdy jego kant i okno były ozdobione w podobny sposób co brama. Miał dwie wieżyczki z niewielkimi oknami, w których paliły się światła. Na drzwiach frontowych także znajdowały się anioły, ale te trzymały kule, po jednej w każdej dłoni. Prowadziły do nich schody z dwóch stron. Po wspięciu się na ich szczyt, dziewczyna dostrzegła nad klamką kołatkę, która przytwierdzona była do srebrnych skrzydeł. Kathy uniosła dłoń, by zapukać, lecz nim zdążyła dotknąć obręczy drzwi same się otworzyły.

------------------------------------------------------------------------

Zachęcam do zaglądania do zakładki "BOHATEROWIE", dla lepszego wyobrażenia postaci. Będą one dodawane wraz z pojawianiem się ich w rozdziałach :)