Rozdział 4

Imagine Dragons - Nothing Left To Say

Kathy przebudziła się po czwartej nad ranem i wiercąc się w nowym łóżku stwierdziła, że nie ma sensu tak leżeć, ponieważ i tak już nie uśnie. Wstała powoli kierując się do łazienki. Starała się zachowywać jak najciszej, żeby nie obudzić Cleo śpiącej za drugimi drzwiami ich wspólnej łazienki. Obmyła twarz, ubrała się w luźny, szary dres i na palcach zaczęła schodzić na dół. W połowie drogi jeden stopień przeraźliwie zaskrzypiał. Stanęła jak sparaliżowana i odwróciła się do tyłu, żeby zobaczyć czy nikt nie wychodzi z żadnego pokoju. Nie dotarł do niej żaden dźwięk niezadowolonego marudzenia, więc ruszyła dalej. Założyła adidasy i kurtkę wyciągając na wierzch kaptur jej ulubionej bluzy. Wyszła na zewnątrz i skierowała się alejką, którą wczoraj przyprowadził ją Lane.

- Jak na tak wczesną porę jest wyjątkowo jasno. – Wyszeptała spoglądając na bezchmurne niebo.

Szła powoli wszystko dokładnie oglądając i zapamiętując po drodze najważniejsze szczegóły. Nie chciała zabłądzić w drodze powrotnej.

- Mogłam wziąć chleb i rozrzucać okruchy na ziemi. – Na samą myśl na jej ustach pojawił się uśmiech.

Była wielbicielką wszelkich bajek, niekoniecznie tych ze szczęśliwym zakończeniem. Kiedy była mała, co wieczór mama czytała jej jedną bajkę przed snem. Tęskniła za tymi czasami. Jednak jak na złość jej życie wywróciło się do góry nogami przez coś na co nie miała wpływu. Rodzice zostawili ją w tym obcym miejscu żegnając ją tylko pustymi słowami otuchy. Lane wczoraj zabrał jej komórkę, bo jak twierdził nie wolno ich tutaj mieć. Laptopa zostawił, ale co jej po tym skoro nie ma tutaj dostępu do internetu. Tak, sprawdzała to wczoraj paręnaście razy wymachując nim aż po sufit. Była odcięta od świata. Nie wiedziała czemu, ale miała wrażenie, że jej życie zmieni się jeszcze bardziej i to właśnie z powodu Drayton. Szła tak jakiś czas pogrążona w swoich myślach, że nawet nie zauważyła gdzie idzie. Kiedy dotarło do niej, że się jednak zgubiła, stała między ciemnymi drzewami. Rozejrzała się dookoła, ale nic poza nimi nie dostrzegała. W tym miejscu, gdzie las był tak gęsty, wydawało się jakby był środek nocy. Rozglądała się cały czas mając nadzieję, że gdzieś między grubymi pniami dostrzeże jakieś światło, drogę, cokolwiek.

- Po prostu cudownie. Jak nic zginę tu pożarta przez wiewiórkę mutanta.

Kathy nie należała do bojaźliwych osób. Większość dziewczyn jakie znała, łącznie ze Steffy, bała się praktycznie wszystkiego. Pająków, wszelkiego innego robactwa, cieni w alejkach. Gdyby tu były zaczęłyby pewnie biegać w kółko jak opętane, krzycząc „pomocy, pomocy”. Zdecydowała się ruszyć gdziekolwiek, bo stanie w miejscu na pewno do niczego jej nie doprowadzi. Szła dosłownie chwilę, kiedy zauważyła, że las się przerzedza. Kiedy wyszła z lasu, ku jej ogromnemu zdziwieniu, przed jej oczami ukazało się duże jezioro. Niewiele ją zachwyciło w życiu, ale to… Dookoła jeziora był tylko ciemny las, który wydawał się strzec tego miejsca od niechcianych intruzów. Pomyślała, że ona do nich nie należała skoro stała teraz tutaj podziwiając ten widok. Gwieździste niebo odbijało się w czarnej wodzie, która lekko poruszała się z każdym powiewem wiatru. Chyba znalazła swój azyl. Uśmiechała się do siebie zadowolona z siebie, kiedy nagle przed jej twarzą przeleciał czerwony, mały ptak. Odciął się na tym mrocznym krajobrazie swoimi jaskrawymi piórami, niepasującymi do tego miejsca w żadnym stopniu. Obserwowała jak ptak fruwał przed nią wznosząc się i opadając ku ziemi co chwilę. Kojarzyła tego ptaka z lekcji biologii. Był to Kardynał Szkarłatny. Nagle poderwał się wyżej i skierował gdzieś w lewą stronę. Dopiero teraz zauważyła, że przy brzegu jeziora znajdują się ogromne kamienie. Ptak poleciał w ich stronę. Dostrzegła na największym kamieniu jakąś ciemną postać. Dziwne, że nie zauważyła jej wcześniej. Mały ptaszek usiadł na wyciągniętej dłoni, zaćwierkał wesoło i potem stało się coś czego normalny człowiek nigdy by się nie spodziewał. Mały, czerwony ptaszek spłonął. Kathy wydała z siebie zduszony dźwięk, na co postać odwróciła się w jej stronę. Nie widziała z tej odległości twarzy. Patrzyła oniemiała na dłoń, na której przed chwilą siedział Kardynał.

„Przecież to nie był żaden Feniks, jak w Potterze. Przecież on nie mógł… To niemożliwe.” Myślała tak póki, postać nie wstała i nie ruszyła w jej kierunku. Po ruchach poznała, że to jakiś chłopak.

- Co tu robisz? – Odezwał się szorstko nieznajomy.

- Ja…Nie wiem…Ja…

- Jesteś jąkałą? – Zapytał ironicznie.

- Nie. Zabłądziłam. – Wyrzuciła z siebie w końcu, przyłapując się na tym, że nadal patrzy na jego dłoń, która była teraz w czarnej, skórzanej rękawiczce.

- Zabłądziłaś mówisz? A może mnie śledziłaś? – Zaczął do niej podchodzić, a kiedy był tak blisko, że mogła poczuć jego oddech na swojej twarzy zrobiła krok w tył i potknęła się o wystający korzeń. Upadłaby, gdyby nie złapał jej za rękę i nie pociągnął ku sobie. W tym momencie stała się kolejna dziwna rzecz. Z ich złączonych dłoni wystrzeliło oślepiające światło. Kathy puściła go natychmiast widząc przed oczami obrazy z tamtego nieszczęśliwego wieczoru. Światło zgasło, ale zdążyła dostrzec więcej szczegółów z jego wyglądu. Miał ciemne włosy, które były w nieładzie, chyba celowym i jasne, błękitne oczy. Ich kolor przypominał ocean, w który można się wpatrywać bez końca.

- Co to do cholery było? – Krzyknął na nią, sprowadzając ją do rzeczywistości.

- Skąd mam wiedzieć? Co ja wróżka jakaś? – Myliła się. Jednak są rzeczy, które mogą ją przerazić. Właśnie teraz się takie działy.

- Słuchaj. Nie wiem co tu robisz, kim jesteś i co to do jasnej dosłownie cholery było, ale spadaj stąd.

- Chętnie, ale nie znam drogi powrotnej. – Wyszeptała prawie do siebie.

- Powrotnej dokąd? – Spojrzał na nią podejrzliwie.

Nawet nie wiedziała jak się to miejsce nazywało. Fakt, że była w Drayton, ale to chyba była cała miejscowość, a ona miała mieszkać w jakimś konkretnym osiedlu tej miejscowości. Wiedziała, że wyjdzie na idiotkę, ale co miała zrobić.

- Do Drayton.

Chłopak był szczerze zdziwiony. Zastanawiał się chwilę nad czymś po czym ruszył przed siebie.

- Możesz iść za mną, póki nie będziesz wiedziała, gdzie już jesteś.

Bez słowa ruszyła za nim. Jednak nie wyszła na idiotkę, co sprawiło, że poczuła ulgę. Chciała już znaleźć się w tym domku z kamienia i zamknąć się w swoim pokoju. Miała dosyć tego poranka, a dopiero się dzień miał zacząć. Szedł przed nią dosyć szybko, czasem musiała podbiegać, żeby nie zniknął jej z oczu między drzewami.

- Em… - Zaczęła powoli, doganiając go.

- Co? – Warknął.

Chyba nie należy do miłych typków z bajek, które tak lubiła.

- Ten ptak. On spłonął i…

Zdjął rękawiczkę i wyciągnął rękę przed siebie tak żeby dobrze widziała. W jednej chwili z jego skóry wyskoczyły małe iskierki, które po chwili zmieniły się w małe płomyki a na końcu w czerwonego Kardynała. Nie dowierzała własnym oczom. Takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach i dobrych książkach.

- Nazywa się Feu.

- Feu. – Powiedziała po cichu, nie chcąc go wystraszyć.

Ptak zaczął fruwać dookoła niej, poćwierkując z radością. Kathy uśmiechała się do tej małej istoty, ciesząc się, że ptak jednak nie spłonął żywcem. 

- Dziwne. Chyba cię polubił.

„Dziwne, że mnie polubił? Dziwne to jest to, co ty z nim zrobiłeś.”

Doszli w końcu do alejki prowadzącej do jej domku. Chłopak stanął nagle, przez co dziewczyna wpadła na jego plecy.

- Chyba jednak mnie śledzisz.

- Co? Czemu? – Spojrzała przed siebie. Stali przed domem z kamienia. Nagle dostała olśnienia. – Ty pewnie jesteś Shane.

- A my się znamy? – Odwrócił się do niej z tą wyzywającą miną.

- Przyjechałam tu wczoraj. Mieszkam w tym domu.

- Teraz wszystko jasne. Nowa. – Westchnął z niechęcią, jakby patrzył na przeterminowane jedzenie i wszedł do środka, zostawiając ją na zewnątrz.