Rozdział 10 +

Tak więc mamy 10 rozdział.

Mam nadzieje, że cieszycie się tak samo jak ja, bo szczerze mówiąc sama nie mogę czasem się doczekać, żeby dodać nowy rozdział :) Niestety termin to termin i nie ma przebacz ;)

Obiecałam niespodziankę i oto ona.

Postanowiłam założyć drugiego bloga, gdzie będę umieszczała inne moje opowiadania. Możliwe, że tam rozdziały będą pojawiać się częściej :) Oby komuś chciało się czytać :)

ZAPRASZAM 
PS. Szablon zostaje (6 głosów było za zmianą, 8 głosów za zostawieniem obecnego) ;)

______________________________________________________________

Imagine Dragons - Demons

Poza granicami Drayton zapadał właśnie zmrok. Niebo było czarne jak smoła i żadna gwiazda nie odważyła się na nim zabłysnąć tej nocy. W oddali majaczyły szczyty gór, przysłoniętych teraz mroczną, szarą mgłą, która jakby chciała zamaskować wszelkie tajemnice jakie tam się kryły. Jeśli ktoś się uparł, mógł dostrzec poniżej szczytu blady, niknący blask. To tam, na skalnej półce, która prowadziła do jaskini, stał ktoś, kto bardzo chciał przejąć coś, co nie należało do niego. Pragnął posiąść największą moc, która przyczyni się do zdobycia władzy nad wszystkimi. Od dawna, zanim się tu znalazła, obserwował tą dziewczynę. Tą bezbronną, niezdającą sobie sprawy z niczego Kathy. Zanim tu dotarła nie wiedziała, że posiada jakąkolwiek moc. Była łatwym celem. Ale wtedy wolał poczekać, sprawdzić, czy aby na pewno ma rację, czy na pewno to ona. Teraz żałował widząc, jak zaczęła się rozwijać jej świadomość. Jeśli dalej będzie zwlekał ze swoim niecnym planem, straci swoją szansę. Straci wszystko na co tyle czekał. Przejechał dłonią po swoich srebrno szarych włosach w zamyśleniu. Usłyszał za sobą wolne kroki.

- Panie. – Odezwał się młody chłopak. Nowicjusz. Nawet nie wiedział dlaczego go tu jeszcze trzyma. Odwrócił się do niego powoli i spojrzał prosto w oczy ze swoim kamiennym wyrazem twarzy. – Nasz plan się nie powiódł. Nie spodziewaliśmy się takiej obrony. – Wydukał spuszczając głowę.

- Nic bardziej mylnego. Może i udało im się obronić, ale przynajmniej czegoś się dowiedzieliśmy.

Młody chłopak spojrzał pytająco na swojego Pana, który teraz uśmiechał się złowrogo.

- Nie rozumiem… - zaczął po cichu.

- Jeszcze wiele musisz się nauczyć o wojnie. Żeby ją wygrać, musisz poznać swojego wroga. Musisz wiedzieć jak jest silny, ale musisz też poznać jego słabe punkty. – Przy tych słowach spojrzał w kierunku Akademii i po chwili ciszy dodał – I tutaj mam idealne zadanie dla ciebie.

Podszedł do chłopaka, wbił palce w jego ramię mówiąc, co ma zrobić i co mu grozi jeśli nie wypełni swojego zadania.

Kathy, Cleo i Selma siedziały przy fontannie, naprzeciwko głównego budynku, w którym znajdował się gabinet Valerie. Cleo malowała sobie paznokcie krwisto czerwonym lakierem, Selma ćwiczyła lewitację kamyków, a Kathy rozglądała się dookoła. Obok każdej stał kubek z kawą, którą zamówiły sobie w kawiarence. Wydawało się, jakby znały się od lat i spędzały tak każde południe. Kathy miała wrażenie, jakby wczorajszy dzień był tylko złym snem. Siedziała teraz z dziewczynami zupełnie oderwana od tego świata. Miała wrażenie, że w tej chwili są zwykłymi nastolatkami nieposiadającymi żadnych nadprzyrodzonych zdolności.

- Kathy. Powiedz no mi. Jakich lubisz chłopaków? – Zapytała Cleo przerywając na chwilę malowanie paznokci. – Wpadł ci jakiś w oku tutaj?

- Co? Nie. Nie mam sprecyzowanego typu.

- Jasne, jasne. Przyznaj się, że lecisz na Shane’a.

- Nie lecę na niego! Nawet nie jest w moim typie.

- Przed chwilą powiedziałaś, że nie masz sprecyzowanego.

Kathy popatrzyła na Selmę szukając u niej wsparcia, ale ta tylko wzruszyła niewinnie ramionami uśmiechając się pod nosem.

- Bo nie mam, ale gdybym miała.

- Oj coś kręcisz. Ja tam widzę co się święci. Że niby to całe przyciąganie? To tylko wymówka. Zauważyłam jak na niego patrzysz. – Ciągnęła dalej Cleo. Jak widać to był jej ulubiony temat do rozmów.

- Jak na wszystkich.

- To na mnie tak nie patrz lepiej, bo sobie jeszcze coś pomyślę. – Posłała Kathy kuksańca jeszcze nieumalowaną ręką.

- Może lepiej powiedz co cię łączy z Kristanem? Myślisz, że nie widać tego piorunującego spojrzenia w twoich oczach?

Cleo otworzyła usta po czym je zamknęła nie wiedząc co powiedzieć, na co Kathy roześmiała się głośno.

- Piorunujące może i jest. Ale ten koleś trochę mnie irytuję. Taki pozer z niego.

- Kto się czubi ten się lubi nie?

- Selma, a jak jest z tobą? Którego woli nasza cicha przyjaciółka? Ognistego buntownika, ziemskiego podrywacza, czy może kogoś starszego, przenikającego do naszych myśli?

Selma zerknęła najpierw na Cleo a potem na Kathy, na co ta druga wzruszyła tylko ramionami i wystawiła język. Nie spodziewała się, że po tym geście dostanie w nos maleńkim kamyczkiem.

- Ej! Za co?

- Ja się nie rozglądam za chłopakami. – Powiedziała ledwo słyszalnie Selma. Jej rude loki opadały na twarz, którą pokrył lekki rumieniec. Nie umknęło to czujnemu oku Cleo.

- Nasza mała Selma się rumieni! – Zapiszczała. – To znak, że kłamiesz. Mów mi tu zaraz który to.

Nagle cała trójka uciszyła się słysząc podniesione głosy. Rozejrzały się i dostrzegły Valerie rozmawiającą z jakimś mężczyzną. Był od niej wyższy o głowę. Jego włosy zaczesane były do tyłu tak idealnie, że żaden włosek nie miał prawa wystawać gdzieś w bok. Szerokie barki, wąskie oczy i ciemne brwi sprawiały, że nie wyglądał zbyt przyjaźnie. Obserwowały ich póki nie skończyli rozmawiać i mężczyzna się nie oddalił. Valerie chwilę odprowadzała go wzrokiem a potem spojrzała w ich stronę. Dziewczyny natychmiast zaczęły rozglądać się dookoła udając, że nic nie widziały. Oczywiście nie wyszło im to najlepiej. Kiedy spojrzały znów na nią, szła w ich stronę, ale nie sama. Trzymała za rękę małego chłopca. Kathy patrząc na niego nie mogła powstrzymać myśli, że nigdy nie widziała słodszego dziecka. Lekko falujące włosy opadały mu na czoło, a w jego brązowych oczach nie było nic innego poza smutkiem. Wyglądał tak, że miało ochotę się go przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Odgoniła od siebie te myśli.

- Witam was dziewczyny. – Przywitała się, jak zawsze miło, Valerie.

- Dzień dobry pani. – Odpowiedziały razem.

- Mam do was przeogromną prośbę skoro już tutaj jesteście. To jest Aden. – Spojrzała na małego chłopca. – Od dziś będzie członkiem Drayton. Chciałabym żeby zamieszkał w waszym domu.

- Ale u nas nie ma już miejsc. – Zaprotestowała Cleo. – Mamy przecież komplet.

- Tak, wiem. Wszędzie jest komplet. Myślę jednak, że u was będzie mu najlepiej, ponieważ jesteście jednymi z młodszych mieszkańców i być może z wami szybciej się przystosuje.

- Ten mężczyzna go przyprowadził? – Wypaliła bez zastanowienia Selma.

Valerie popatrzyła na nią z uśmiechem.

- Tak. Spotkał go błąkającego się samotnie. Podobno przejawia pewne zdolności, dlatego przyprowadził go do nas. Jest nieśmiały i niewiele mówi.

Chłopiec, Aden, puścił dłoń Valerie, podszedł prosto do Kathy i wcisnął się jej na kolana. Dziewczyna spojrzała pytającym wzrokiem na Valerie, która wydawała się być zaskoczona zachowaniem chłopca.

- Zaprowadźcie go do Lane’a i przekażcie mu ten list. – Wręczyła kopertę Kathy, która wstając postawiła chłopca na ziemi.

Dziewczyny wymieniły spojrzenia, spoglądając na oddalającą się Valerie. Cleo ukucnęła przed Aden’em i wyciągnęła do niego rękę.

- Cześć Aden. Jestem Cleo. – Chłopiec cofnął się za Kathy obejmując jej nogę rączkami. Cleo cofnęła rękę uśmiechając się dalej. – To jest Selma. – Wskazała palcem za siebie. – A to Kathy.

Aden popatrzył w górę i zamrugał parę razy oczami. Już nie były takie smutne. Na ustach także pojawił się blady uśmiech. Zaprowadziły go do siebie opisując po drodze, gdzie co się znajduje. Chłopiec nie wyrażał żadnego zainteresowania. Trzymał się kurczowo Kathy i chyba nie miał zamiaru jej nigdy puszczać. Kiedy weszły do salonu zastały siedzącego na fotelu Kristana czytającego książkę. Podniósł na nie wzrok a po chwili przeniósł go na młodego przybysza chowającego się za nogą Kathy.

- No pięknie. Czyjej dzieciak? – Zapytał wyszczerzając swoje idealnie białe zęby.

- Może twój. – Odpowiedziała Cleo kierując się do kuchni. Wróciła z kartonikiem mleka czekoladowego. Podała go chłopcu, który niechętnie go od niej wziął, ale zaczął pić.

W salonie pojawił się Shane. Zlustrował Aden’a od góry do dołu i zmrużył oczy.

- Co to za dzieciak?

- Valerie kazała nam go wziąć do siebie. Ponoć posiada zdolności. Błąkał się gdzieś i jakiś facet go przyprowadził do nas. – Streściła sytuację Kathy. – Gdzie Lane?

- Gdzieś wybył. – Kristan odłożył książkę i wstał. – Cześć mały. Jestem Kristan.

Chłopiec popatrzył na niego i nagle się rozpłakał. Podbiegł do Shane’a obejmując jego nogę.

- Co jest do cholery? – Zapytał Shane podnosząc ręce do góry w geście obrony.

- Hamuj język przy dziecku! – Krzyknęła Cleo.

- To chyba mamy w domu rodzinkę. – Zażartował Kristan patrząc na Kathy i Shane’a.

- Daruj sobie. Może go ktoś ode mnie zabrać?

- Co? Boisz się dzieci? – Zapytała rozbawiona tą sytuacja Cleo.

Kathy podeszła do chłopca i biorąc go na ręce spojrzała na Shane’a. Dostrzegła w jego oczach zmieszanie, a może nawet był zawstydzony.

- Jesteś głodny? – Aden pokiwał głową, ocierając oczy dłonią. – To zrobimy ci kanapki z dżemem morelowym. – Kiedy ruszyła w stronę kuchni, chłopiec złapał Shane’a za rękaw.

- Ja nie jestem głodny. – Powiedział delikatnie odczepiając dłoń dziecka od swojej koszulki.

Po niedługim czasie wrócił Lane, który czytając list od Valerie, wytłumaczył im, że mężczyzna, który przyprowadził Aden’a był mężem Valerie. Chcieli czy nie, musieli zająć się chłopcem.

W tym samym czasie, pod szczytem góry, znikała wodna kula ukazująca w swoim środku Kathy i Aden’a. Z twarzy mężczyzny nie schodził szyderczy uśmiech. W wyobraźni widział już swoje zwycięstwo. Nie spodziewał się, że będzie to takie łatwe.

- Nieźle się spisałeś dzieciaku. Oby tak dalej. - Powiedział w przestrzeń i zniknął w jaskini.

______________________________________________________________

A to jeszcze nie koniec! Myśleliście, że już?

Oto druga niespodzianka, jaką przygotowałam dla moich wiernych czytelników :P

______________________________________________________________

Rozdział 11

 The Script - I'm Yours

Kathy obudziła się przed świtem. Wstając z łóżka o mało nie wpadła na Aden’a, który spał tuż obok. Lane był tak miły, że załatwił skądś małe łóżko dla niego. Nie cieszyła ją wizja mieszkania w jednym pokoju z obcym chłopcem, ale nie bardzo miała inne wyjście. Aden dziwnym trafem upodobał sobie właśnie ją i kiedy chcieli umieścić go w innym pokoju, zaczynał płakać. Na szczęście dał się uprosić, żeby spał w nowym łóżku a nie w jednym z nią. Długo nie mogła zasnąć, bo bez przerwy wpatrywał się w nią tymi dużymi, brązowymi oczami. Może i był słodkim dzieckiem, z wyglądu, ale za to trochę upierdliwym. Nie miała doświadczenia w niańczeniu dzieci. Nawet wydawało jej się zawsze, że one za nią nie przepadają. Bardziej od niej nawet nadawała się do tego Cleo, która wczorajszego wieczora cały czas starała się zaprzyjaźnić z tym malcem. Drugą osobą do której się przyczepił był, ku zaskoczeniu wszystkich, Shane. Czasem, kiedy Aden odrywał się od Kathy, biegał za Shane’m, który nie kwapił się do tego, by poświęcić mu choć najmniejszą część swojej uwagi. Zachowywał się, jakby małego w ogóle nie było w domu, ignorował go, czasem na niego wpadał nie zauważając go. Aden jednak się nie poddawał i co chwilę łapał Shane’a za spodnie, szarpiąc tak mocno, że nie raz już by je z niego zciągnął. Czasem wyglądało to komicznie. Kathy jednak, chyba jako jedyna, widziała nie raz ciekawość w oczach Shane’a. Sprawiał wrażenie, jakby mały w ogóle go nie interesował, ale były to tylko pozory. Przykryła Aden’a szczelniej kołdrą i poszła do łazienki się ubrać. Wpadła dziś na pewien pomysł. Wszyscy jeszcze spali, więc wyszła z domu po cichu, kierując się przez las do szklarni. Szła ostrożnie, zapamiętując wszystkie szczegóły po drodze, na wypadek, gdyby się zgubiła. Kiedy doszła na miejsce, zdała sobie sprawę na co się porywa. Ostatnim razem była tutaj o zmroku, niewiele było widać, bo płomyki Shane’a nie oświetliły całego miejsca. Szklarnia wydawała się o wiele większa niż wtedy, bardziej zrujnowana i zapuszczona. Nadal jednak miała swój urok. A dzisiejszego dnia, Kathy postanowiła przywrócić jej choć odrobinę dawnej świetności. Zabrała ze sobą najbardziej potrzebne rzeczy, jakie tylko znalazła u nich w domu. Grabie, wiaderko, rękawiczki, małą łopatę, kilka paczek nasion, których nie znała, ale ze zdjęć wywnioskowała, że wyrosną z nich ładne kwiaty. Odwiesiła bluzę na najniższą gałąź i zabrała się do pracy. Obeszła całą szklarnię dookoła oceniając ile da się zrobić i co konkretnie można zrobić. Wyrywała największe chwasty na głównej dróżce, wrzucała kamienie i kawałki gałązek do wiaderka. Po jakimś czasie wstała i rozejrzała się na efekty, które jak się okazało, były mniejsze niż się spodziewała. Ogarnęła tylko jedną dróżkę z trzech, ale przynajmniej odkryła, że pod chwastami znajdują się płaskie kamienie, stanowiące jakby część chodników tutaj. Nie poddawała się jednak i wzięła się za kolejną dróżkę. Kiedy wyrywała dziko rosnącą trawę, na półce nad nią przysiadł czerwony ptak.

- Feu? Co ty tutaj robisz? – Podniosła się otrzepując kolana i przecierając spocone czoło.

Ptak zaćwierkał radośnie po czym odfrunął do wyjścia w którym stał Shane opierający się o kamienną ściankę, tworzącą nad jego głową łuk. Stał tak z założonymi rękoma i się uśmiechał. A raczej powstrzymywał się od wybuchnięcia śmiechem.

- Co? – Zapytała Kathy. – Zielona jestem?

- Nie do końca zielona. – Powiedział bliski wybuchnięcia.

Kathy podniosła z ziemi kawałek szkła i spojrzała w swoje odbicie. Na czole rozciągał się gruby, ciemny od ziemi pas. Koniec nosa te miała brudny. Jęknęła po cichu, wycierając się rękawem. Musiała się pogodzić ze swoją brudną twarzą, bo nie dało się wszystkiego dokładnie wytrzeć.

- Też byś był brudny w takiej sytuacji. – Odezwała się chłodno.

- Co ty właściwie tu robisz?

- Zabijam nudę.

- Bawisz się w ogrodnika?

- Możliwe. A co? Chcesz pomóc?

Spodziewała się, że prychnie i powie coś w stylu „to nie robota dla mnie”, ale zdjął czarna kurtkę i podwinął rękawy.

- Możemy pomóc jak już. – Powiedział i przyciągnął Aden’a do siebie, którego wcześniej Kathy w ogóle nie zauważyła. – Płakał, bo nie mógł cię znaleźć. Pomyślałem, gdzie możesz być o tej porze i wziąłem go ze sobą. Jest straszną beksą. – Dodał patrząc na niego z rozbawieniem.

- Nie mów tak. Jest jeszcze mały.

- Mały to był może jakieś trzy lata temu. Teraz to już kawał byka.

Aden wydawał się nie przejmować tym, że jest delikatnie obrażany. Ruszył w stronę Kathy, prawie biegnąc. Potknął się o wystający kamień, ukryty w gęstej trawie i upadł na kolana. Już miała do niego podejść, ale Shane był szybszy. Podniósł chłopaka na ręce i posadził na jakimś stole. Podciągnął mu nogawki tak żeby odkryć całe kolana. Jedno było lekko czerwone, ale z drugiego leciała krew. Shane wyciągnął z kieszeni czystą, wilgotną chusteczkę i … bandaż.

- Widzę, że jesteś przygotowany na wszystko. – Powiedziała Kathy przyglądając się jak Shane wyciera delikatnie kolano chłopca i owija je bandażem.

- Jest beksą i chodzi jak pokraka.

Nie było sensu zaprzeczać, bo chyba rzeczywiście tak było. Kathy była pełna podziwu. Wczoraj wieczorem Shane traktował go jak powietrze, a teraz z uśmiechem na ustach owijał chłopcu zranioną nogę. Wydawał się trochę zatroskany. Dzieci zmieniają chyba ludzi pomyślała. Do późnego południa ogarniali zrujnowaną szklarnię. Odkryli kilka doniczek, w których rosły nowe pąki kwiatów. Odstawili je na bok, żeby przypadkiem ich nie wyrzucili. Kiedy skończyli szklarnia wyglądała o wiele lepiej. Dwie ręce to sześć, więc poszło im szybciej, niż jakby Kathy miała samo wszystko zrobić. Wprawdzie Aden czasem więcej szkodził niż pomagał, ale liczą się przecież chęci.

- Nie mogłaś poprosić Kristana, żeby ci w tym pomógł? – Zapytał Shane, kiedy stali i podziwiali swoją pracę.

- Nie. Chciałam sama się tym zająć.

- Czyli nie byliśmy ci potrzebni? – Shane objął ramieniem Aden’a i obaj zrobili smutne miny. Kathy o mało się nie roześmiała na ten widok.

- Chodziło mi o to, że bez nadprzyrodzonych mocy.

Siedzieli teraz przed szklarnią i zajadali się kanapkami, które Shane przyniósł. Aden jednak był tak zmęczony, że zasnął z głową na kolanach Kathy.

- Nie uważasz, że powinniśmy poćwiczyć, wiesz co? – Zapytała nagle.

- Co?

- No to całe przyciąganie. Valerie mówiła wprawdzie, że nie się opanować tej mocy, ale może gdybyśmy spróbowali…

- To chyba nie jest najlepszy pomysł. – Shane nagle zmarkotniał. Patrzył teraz zamyślony gdzieś w głąb lasu. – Tamci ludzie zginęli.

- Zginęli, bo nad tym nie panowali. Może gdybyśmy ćwiczyli, jakoś dalibyśmy radę. W końcu to tylko jakaś tam moc, która sama w sobie nas w siebie nie wciągnie.

- Kathy… - zaczął powoli patrząc jej w oczy – nie chcę żeby coś się złego stało tylko dlatego, że chcemy poćwiczyć.

- Nic się nie stanie.

- Nie wiemy tego.

- Obiecuję. – Uśmiechnęła się delikatnie do niego wyciągając rękę w jego stronę.

Shane popatrzył na jej dłoń ze smutkiem w oczach, ale zdjął swoją rękawiczkę. Powoli zbliżyli dłonie. Zanim ich palce się dotknęły poczuli ciepło rozchodzące się po całym ciele. Shane popatrzył na Kathy niepewnie, ale ona tylko zachęciła go kiwnięciem głowy. Wystarczyło tylko, żeby końce ich palców się dotknęły. Ciepło, jakie czuli zamieniło się w gorąco i delikatnie kłucia. Między ich dłońmi widać było jasny blask, który z sekundy na sekundę jaśniał coraz bardziej. Kathy sama nie wiedziała co ma robić, nie panowała nawet nad swoją własna mocą, a co dopiero nad tym. W głębi serca czuła, że nic im nie będzie. Splotła swoje palce z palcami Shane'a i natychmiast w niebo wystrzelił słup światła. Wyciągnęła do niego drugą rękę. W jego oczach dostrzegała teraz tylko strach. Nie wiedziała czemu, ale ona nie bała się wcale. Ciepło, które czuła w całym ciele było tak przyjemne, że nie chciała, żeby znikało. Chciała aby trwało wiecznie. By ta chwila trwała wiecznie. Dostrzegła, że Shane unosi drżącą rękę w jej stronę. Jednak nie złapał jej dłoni, tylko próbował rozłączyć już splecione ręce. Po tym wszystko przed jej oczami rozlało się w białym świetle i nić poza nim już nie widziała.

Oboje nie wiedzieli, że cały ten czas są obserwowani przez tajemniczego mężczyznę, spod szczytu góry. W tej chwili na jego twarzy nie widniał szyderczy uśmiech, ale malowała się obawa i zamyślenie. Machnął ręką nad wodnista kulą i skierował się do jaskini. Przeszedł przez tunel pogrążony w zupełnym mroku i wyszedł do rozległego pomieszczenia. Środek jaskini, wcale nie przypominał jaskini. Wyglądał jak zwykłe pomieszczenie, tyle, że zbudowane z marmuru. Na samym środku stał okrągły stół z ciemnego, potężnego drewna. Naprzeciwko pod ścianami ustawione były regały z pozłacanymi księgami. Po obu stronach znajdowały się mosiężne drzwi. Mężczyzna podszedł do stołu i spojrzał w otwartą na nim księgę. Przeczesał palcami włosy i uderzył otwarta dłonią w blat.

- Coś tu jest nie tak. – Wyszeptał do siebie. – Skoro ta cała Kathy ma być Świetlną dziewczyną, to dlaczego jest tak słaba, że mdleje pod wpływem tej mocy.

Spacerował dookoła stołu wpatrzony w podłogę. Coś go dręczyło ale sam nie wiedział co. Dzięki dzieciakowi dowiedział się chociaż o jednym słabym punkcie, którym była ta dwójka.

- A może… - Zaczął znów szeptać, ale szybko otrząsnął się z tej myśli, bo wydała mu się zbyt absurdalna.