Rozdział 12

Z opóźnieniem (niestety), ale jest 12 rozdział. Jeszcze raz przepraszam za niewyrobienie się w czasie. Mam nadzieję, że wybaczycie i że już więcej to się nie powtórzy. 

Informuję też, że niewiele zostało do końca tej historii.

Z dedykacją dla Ladire, która jest taka niecierpliwa i nerwowa :D

______________________________________________________________

Alicia Keys - Girl on fire

Kathy obudziła się w swoim łóżku. W jej pokoju było tak jasno, że musiała zmrużyć oczy, żeby cokolwiek wyraźnie widzieć. Był środek dnia, słoneczna pogoda, dało się wyczuć zapach świeżego powietrza, które wpadało przez otwarte okno. Czuła pulsujący ból w skroni, więc starała się go rozmasować. Dotarło do niej, że całe jej ciało jest obolałe, ledwo miała siłę usiąść prosto. Dopiero wtedy dostrzegła Shane’a siedzącego na jej fotelu koło okna. Spał. Jego włosy lekko poruszały się za każdym razem, kiedy zawiał wiatr. Wyglądał na zmęczonego. Wpatrywała się tak w niego póki się nie poruszył. Natychmiast położyła się z powrotem udając, że dopiero się obudziła. Shane przejechał dłonią po twarzy ziewając przeciągle.

- Obudziłaś się wreszcie. – Powiedział przeciągając się.

Kathy nie mogła oderwać wzroku od jego napinającego się ciała. Był szczupły, ale nie wychudzony. Jego ciało było idealnie wyrzeźbione, zapewne ciężką pracą.

- Długo spałam? – Zapytała zmuszając się do odwrócenia wzroku.

- Dwa dni.

- Co? Przecież tylko chyba zemdlałam. – Popatrzyła na niego pytająco. Wiedziała co się stało, czuła w tamtym momencie jak jej ciało momentalnie opada z sił, jak traci wyraźny obraz przed oczami. Zdawała sobie z tego wszystkiego sprawę.

- Myśleliśmy, że się nie obudzisz… - zaczął powoli do niej podchodząc i siadając na brzegu łóżka – Nawet nie wiedzieliśmy czy tylko zemdlałaś, czy to jednak coś poważniejszego.

Kathy spróbowała znów usiąść prosto, ale od razu poczuła, że kręci jej się w głowie. Potarła czoło i przymknęła oczy. Nie miała nawet siły myśleć, a co dopiero wstać z tego łóżka.

- Źle się czujesz? – Zapytał Shane, a ona tylko pokiwała. Poczuła jak kładzie jej jedną rękę z tyłu głowy, a drugą na czole. – Chyba masz gorączkę. Połóż się, przyniosę wodę i zrobię ci jakiś okład. – Mówiąc to delikatnie zmusił ją, by się położyła.

Szczerze mówiąc nawet nie musiał jej do tego zmuszać. Sama chciała się położyć i leżeć tak w nieskończoność. Nie miała na nic siły. Jej powieki same się zamykały. Przed zaśnięciem zdążyła jeszcze pomyśleć, że miło by było, gdyby poleżał z nią.

Kolejny raz obudziła się w środku nocy. Miała na czole wilgotny ręcznik, więc Shane musiał jej robić okłady. Rozejrzała się po pokoju ale nigdzie go nie było. Wygrzebała się z kołdry i wstała z łóżka. Miała na sobie swoją piżamę i cichą nadzieję, że przebrała ją któraś z dziewczyn. Było cicho. Najpierw pomyślała, że wszyscy jeszcze śpią, ale miała jakieś dziwne przeczucie, że coś się dzieje złego. Szybko się ubrała i wyszła z pokoju. Zaglądała do każdego pokoju po kolei i przestraszyła się, bo w żadnym nikogo nie było. Zeszła na dół i stwierdziła to samo. Była zupełnie sama i nie wiedziała dlaczego. Wyjrzała przez okno i w oddali, powyżej drzew dostrzegła jakieś błyski, dym, słyszała huki.

- To chyba nie kolejny atak. – Wyszeptała do siebie i szybko wyszła z domu.

Ku jej przerażeniu wcale nie wybiegła na ganek przed domem. Stała jak słup wpatrując się w ruiny szklarni. Odwróciła się, ale za jej plecami rozciągał się ciemny i mroczny w tej chwili las. Przecież dopiero co wyszła z domu, a teraz nigdzie go nie było. Jak mogła znaleźć się w jednej sekundzie w miejscu tak oddalonym? Gdzieś między zniszczonymi murami dostrzegła Feu. Pomyślała, że musi tu być Shane. Powoli podchodziła do szklarni i w tym samym momencie z jej środka zaczął strzelać ogień. Zakryła sobie usta dłonią żeby nie krzyknąć. Ostrożnie podeszła bliżej i zobaczyła w środku Shane’a, który rzucał we wszystkie strony swoimi płomieniami. Wyglądało to tak, jakby chciał zniszczyć wszystko dookoła, wszystko, nad czym tak pracowała przez ostatnie dni, z jego pomocą. Doprowadzili to miejsce to porządku dość szybko. Była wtedy taka dumna, że coś udało jej się skończyć. Szklarnia była jej azylem, miejscem, w którym nie musiała o niczym myśleć, mogła się wyciszyć, pobyć sama ze sobą. Teraz wszystko stało w płomieniach.

- Shane! Co ty robisz? – Krzyknęła do niego.

Spojrzał na nią tym swoim przestraszonym wzrokiem, który przypominał wzrok dziecka przyłapanego na zniszczeniu czegoś cennego.

- Nie wchodź tu!

Nie miała zamiaru go słuchać. Niszczył coś, na czym jej bardzo zależało. Chyba nie tylko chodziło o szklarnię.

- Co ty robisz pytam się?! Dlaczego niszczysz coś nad czym tyle czasu pracowaliśmy?

- To nie tak jak myślisz. Daniel tu jest.

- Co? Gdzie?

Kathy rozglądała się szybko, ale nie dostrzegła nikogo poza nimi. Gdyby był tu Daniel, nie byłoby tu aż tak gorąco. W końcu ostatnim razem sprawił, że wszystko zamarzało. Teraz był tu tylko ogień. Shane pstryknął palcami o ogień zniknął. Niestety, zniszczenia jakie pozostawił po sobie zostały.

- Był tu. Przysięgam, że był… - wyszeptał patrząc na osmolone stoły i donice.

Usłyszeli gdzieś poza szklarnią szelest. Shane podszedł do niej, ale nie miała ochoty spojrzeć mu w oczy. Była na niego zła i chyba długo jeszcze pozostanie. Patrzyła teraz w dal wypatrując czegoś, co ten szelest wywołało, gdy nagle dostrzegła między gałęziami rudo brązowe włosy. Chwilę stała w miejscu, nim dotarło do niej kogo zobaczyła. Sekundę później biegła już między drzewami.

- Steffy! – Wołała w głuchą ciszę. – Steffy! Zaczekaj!

Nie znała drugiej osoby, która miałaby taki kolor włosów. Steffy była jej przyjaciółką odkąd pamięta i zawsze to ją wyróżniało. Biegła tak szybko, na ile pozwalały jej nogi i oddech. Ignorowała wołanie Shane’a za sobą, które było coraz cichsze. Pragnęła teraz tylko dogonić przyjaciółkę i uściskać ją. Stanęła w miejscu i ogarnęła wzrokiem wszystko, co mogła dostrzec. Przedzierała się powoli przez gęste krzaki, które raniły jej ręce i twarz.

- Steffy!

- Kathy? – Usłyszała szept gdzieś po prawej stronie. Musiała być blisko.

- Steffy? Gdzie jesteś? – Nie dostała odpowiedzi, ale nie musiała. Steffy leżała na ziemi par kroków dalej.

Kathy podbiegła do niej i ukucnęła przy dziewczynie. Tak jak ona miała poranione ręce, podartą w kilku miejscach bluzkę i rozcięcie na czole.

- Co się stało? Co ty tu robisz w ogóle?

- Kathy… - jej głos był cichy i słaby – stęskniłam się za tobą.

- Ja za tobą też, ale jak się tu znalazłaś?

Steffy tylko uśmiechnęła się złowrogo i spojrzała ponad nią. Kathy odwróciła się gwałtownie. Za jej plecami stał wysoki mężczyzna o srebrno szarych włosach.

- Pan Claven? Niech mi pan pomoże. Moja przyjaciółka jest ranna.

- Doprawdy? – Zapytał uśmiechając się pod nosem.

Kathy spojrzała na Steffy, która zniknęła. Jej ręka, która trzymała dłoń przyjaciółki zastygła w powietrzu. Nie rozumiała tego co się teraz działo. W głowie kłębiło jej się wiele pytań, których nie rozumiała. Stanęła na trzęsących się nogach i odwróciła do mężczyzny. Jego uśmiech nie wróżył niczego dobrego. Chciała uciekać, ale nie mogła się ruszyć. Nie miała siły biec.

- Gdzie jest Steffy? – Zapytała drżącym głosem.

- Jak mniemam w Salford, tam gdzie ją zostawiłaś.

- Słucham? Przecież była tutaj… - zamilkła, bo w tej chwili do mężczyzny podeszła Steffy.

- Ah. Mówisz o tej tutaj? – Położył rękę na głowie dziewczyny, która zaczęła się kurczyć na ich oczach.

Przed Kathy stał teraz Aden. Ten sam nieśmiały chłopiec, którego przygarnęli do siebie na prośbę właśnie Cevila Clavena, męża Valerie, mężczyzny, który stał teraz przed nią.

- Czego chcesz? – Zapytała cofając się powoli do tyłu.

- To proste. Ciebie.

- Dlaczego akurat mnie?

Kiedy ona się cofała, Cevil podchodził bliżej. Wiedziała, że nie ma z nim żadnych szans. Na pewno miał ogromną moc, a ona nie potrafiła jeszcze panować nad swoją. Żałowała, że nie ma teraz Shane’a obok.

- Moja droga. Chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, jaka jesteś ważna. Może nie ty, ale twoja moc. Gdy ją już zdobędę, zapanuję nad całym tym bajzlem. – Wszystko to mówił z tym samym uśmiechem, ale z każdą sekundą dostrzegała coraz mroczniejsze błyski w jego oczach. – Nie ma sensu żebyś uciekała. Itak w końcu będziesz musiała się poddać. Bądźmy szczerzy, nie masz szans.

Miała gdzieś to co mówił. Zebrała się w sobie i zaczęła biec przed siebie. Może miał rację, prędzej czy później i tak ją złapie. Ale musiała spróbować uciec. Kierowała się w stronę areny, na której działo się coś złego. Tam znajdzie swoich przyjaciół. Może Shane już tam jest. Co jakiś czas słyszała za sobą śmiech Aden’a. Czuła się jakby grała w horrorze. Dzieci w nich są zawsze przerażające. Bała się odwrócić, żeby zobaczyć jak daleko jest Aden. Bała się zobaczyć, czy nadal wygląda jak to niewinne dziecko. Im bliżej była areny, tym mocniejszy stawał się zapach dymu. Las się przerzedzał i robiło się jaśniej, ale nie przez porę tylko przez błyski, które wystrzeliwały w górę. Czuła, że jeszcze chwila i wybiegnie z lasu, ale w tym momencie ktoś złapał ją za nogi i runęła na ziemię. Odwróciła się szybko na plecy wierzgając nogami. Aden mimo tego, że wyglądał jak małe dziecko miał zadziwiająco dużo siły. Wyglądał tak samo, ale teraz szczerzył się do niej i zaciskał palce na jej łydkach. Szukała czegoś czym mogłaby go uderzyć i wyczuła niegrubą gałąź. Bez namysłu zamachnęła się i uderzyła chłopca prosto w głowę. Gałąź roztrzaskała się na drobne kawałeczki a on pozostał niewzruszony. Ten moment jednak pozwolił jej na oswobodzenie jednej nogi, którą kopnęła go w klatkę piersiową. Poleciał do tyłu a ona wstała i zaczęła biec dalej. Po kilku metrach potknęła się i przewróciła a tuż za sobą usłyszała śmiech Aden’a. Patrzyła jak zbliża się do niej wyłamując sobie po kolei palce u rąk. Nie wiedziała co zrobić. Dostrzegła za jego głową jakąś czerwoną plamkę.

- Feu…

Aden przestał się uśmiechać i odwrócił się w stronę w którą patrzyła. Nad jego głową latał czerwony ptak, z którego sypały się iskry. Ubranie chłopca zaczęło się dymić, a po chwili płonąć. Chłopiec z krzykiem zaczął uciekać w głąb lasu przewracając się kilka razy na ziemię zanim zniknął z jej oczu. Feu podleciał do niej radośnie ćwierkając.

- Dziękuję. – Powiedziała z uśmiechem do ptaka, a po chwili stanął przed nią zdyszany Shane.

- Normalnie mógłbym cię teraz zatłuc! Myślałem, że zdechnę biegając za tobą. – Wydyszał siadając przed nią.