Rozdział 15

Red - Pieces

Lodowa kula całkowicie stopniała. Kathy i Daniel leżeli nieprzytomni na ziemi. Shane uklęknął przy niej lekko unosząc jej głowę. Odgarnął jej zmarznięte kosmyki włosów z czoła i złapał za dłoń. Ku jego przerażeniu nic się nie wydarzyło, żadne światło nie wystrzeliło w górę. Skupił się na tym by swoją mocą ognia ogrzać jej ręce nie robią jej przy tym żadnej krzywdy. Ich złączone ręce pokrył pomarańczowy blask.

- Kathy. Obudź się. – Szeptał nad jej twarzą.

Caleb, który ocknął się jakiś czas temu, ukucnął po drugiej stronie. Pochylił się nad nią, ale Shane go odepchnął.

- Co ty robisz do cholery?

- Sprawdzam czy oddycha. – Odpowiedział i pochylił się ponownie. Chwilę nasłuchiwał powolnego oddechu. Kiwnął do Shane’a i złapał ją za rękę.

Shane cały czas go obserwował, bo nadal nie wierzył w jego bajkę o przejściu na ich stronę. Ufał jednak Kathy i tylko dlatego pozwolił mu na to, by był teraz tak blisko niej. Caleb masował kciukiem jej nadgarstek i Shane zauważył bardzo delikatne drgania jej skóry w miejscu, które dotykał.

- A teraz co robisz? – Zapytał Caleb’a.

- Pobudzam jej krążenie.

Gdy obaj skupiali się na obudzeniu Kathy, Daniel wracał do sił. Nie umknęło to uwadze Shane’a, ale nie chciał od niej odchodzić.

- To twoja wina. Jeśli z tego nie wyjdzie zabiję cię własnoręcznie.

Daniel nic nie powiedział tylko wstał i przyglądał się im z uśmiechem na twarzy.

- I z czego się cieszysz?

- Bo jeśli ona umrze, ja zyskam jej moc i zapanuję nad wszystkim.

- Shane. – Odezwał się cicho Caleb. – Przestała oddychać. Ja…staram się, ale nie wiem czy mogę zrobić coś więcej. Nie chcę zadawać jej bólu.

Shane jakby go nie słuchał. Łzy napływały mu powoli do oczu. To wszystko jego wina. Gdyby był silniejszy na pewno by ją ochronił. Nawet nie potrafił pokonać własnego brata. Przez niego leży teraz bez życia, taka bezbronna i zimna. Wszyscy z sali zaczęli wracać na arenę. Valerie pewnie wiedziała co się dzieje i przekazała to reszcie. Podchodzili powoli, a kiedy zobaczyli leżącą na ziemi Kathy stanęli i nie odważyli się już więcej ruszyć. Poza nimi na arenie znów zaczęły pojawiać się wszystkie stwory. Na ich czele kroczył nie kto inny tylko Cevil. Wszyscy popatrzyli po sobie rozpoznając mężczyznę. Sama Valerie była zaskoczona. Chyba była kiepska w swoich czarach skoro do samego końca nie wiedziała, że za tym wszystkim stoi jej mąż. Ale teraz nie miało to znaczenia. Za chwilę miała rozpętać się największa walka wszechczasów.

- Ciekawe kiedy jej moc stanie się moja. – Powiedział uradowany Daniel.

Shane skupił w swoich dłoniach całą moc. Z jego gardła wydobył się przeraźliwy krzyk, który wyrażał złość i ból. Z całych sił uderzył pięściami w ziemię. Z miejsca uderzenia powstało koło falującej ziemi, które rozeszło się po całej arenie powalając wszystkich. Nad jego głową zaćwierkał Feu, który zaczął się błyszczeć i obracać w jasnych płomieniach.

- Shane. – Usłyszał swoje imię jakby z oddali.

Kathy patrzyła na niego lekko mrużąc oczy.

- Obudziłaś się. – Uśmiechał się do niej głaszcząc ja po policzku.

- Kto by się nie obudził po takim wstrząsie. – Zaśmiała się delikatnie. Spojrzała na Feu nad jego głową a jej oczy momentalnie się rozszerzyły. – Shane…

- Nic nie mów. Musisz odpoczywać. Ktoś zaniesie cię do sali, my się wszystkim zajmiemy.

- Shane. – Wyciągnęła w górę rękę wskazując na Feu, który ciągle wirował, a jego blask pokrywał wszystko dookoła. – To ty…

- Co ja? – Zapytał rozglądając się dookoła.

- Pamiętasz co powiedziałeś w lesie? Ogień też daje światło.

W tej chwili Shane wszystko zrozumiał. To nie Kathy posiadała świetlną moc. Cały czas chodziło tu o niego. Popatrzył na Valerie, która przyglądała mu się uważnie.

- Ona ma rację. – Powiedziała powoli. – Trochę za późno do mnie dotarło, że Kathy ma po prostu moc energii, a nie świetlną. Ogień sam w sobie daje światło.

Shane spojrzał na przeciwną stronę, z której nadchodziły stwory i Cevil. Było ich dwa razy więcej niż wcześniej. Nie miał pojęcia dlaczego, ale wiedział, że wystarczy jeden gest, by wszyscy zniknęli. Jednak wiedział też, że nie da rady sam tego zrobić. Wirujący Feu wyraźnie czekał na jakiś ruch z jego strony. Popatrzył na Kathy i pomyślał o zjawisku przyciągania. Miała rację mówiąc, że będą musieli ratować swoich przyjaciół. Nie chciał jej w to wciągać. Była teraz osłabiona bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Spojrzała na niego, jakby wiedziała o czym myśli i posłała mu uśmiech wyrażający zrozumienie.

- Kathy, nie.

- Oj cicho siedź. – Stanęła na nogi z pomocą Caleb’a. – Powiedz tylko ile potrzebujesz.

Shane wstał i popatrzył na nią ze smutkiem. Naprawdę nie chciał tego robić. Nie wiedzieli jak skończy się ich ponowne łączenie sił. Ostatnio zemdlała od krótkiego dotyku będąc w pełnej formie, a co dopiero teraz, kiedy była pozbawiona sił.

- Stań za mną. Wystarczy odrobina, nie więcej. Dotkniesz mnie i od razu puścisz.

- Dobrze.

- Obiecaj. – Trzymając za jej podbródek skierował jej twarz do góry, by mogła na niego spojrzeć.

- Obiecuję. – Wyszeptała.

Odwrócił się do niej tyłem i posłał znaczące spojrzenie Caleb’owi. Chciał, żeby odciągnął ją w odpowiedniej chwili, gdyby sama tego nie zrobiła. Dla przyjaciół poświęciłaby własne życie, ale nie chciał tego. Nie chciał jej stracić. Spojrzał jeszcze na rozwścieczonego Daniela, który przysłuchiwał się temu wszystkiemu z dala. Jego skrzydła drgały ze złości, a w dłoniach błyszczały odłamki błękitnego lodu. Tym razem Shane wiedział, że jego brat go nie pokona. Czuł się wyjątkowo pewny siebie i wiedział, że wygrana jest po jego stronie. Wierzył w to. Rozłożył ręce na boki rozsuwając szeroko napięte palce. Feu unosił się coraz wyżej nad nim. Skręcił lekko głowę, tak by kątem oka dostrzec Kathy. Kiwnął jej, a ona powoli wyciągnęła rękę w jego stronę. Poczuł jak dotyka jego ramienia, a potem jak ciepło rozchodzi się po całym jego ciele. Tyle mu wystarczyło. Kathy cofnęła się do tyłu razem z Caleb’em. Nikt nie wiedział co będzie się teraz działo. Twarz Shane’a pozostawała skupiona. Z jego ramion zaczęły wyskakiwać płomienie, które po chwili lizały jego całe ręce i kark. Blask otaczający Feu zaczął się rozrastać prawie pochłaniając Shane’a. Był tak oślepiający, że chwilę nic nie było widać poza nim. Zaczął blaknąć, a z jego głębi wyłaniał się olbrzymi, ognisty ptak. Wszyscy cofnęli się do tyłu. Widok ten był przerażający. Ptak machał swoimi skrzydłami, z których strzelały płomienie i iskry, lądujące na ziemi i spalające zieloną trawę. Jego pióra mieniły się czerwonymi i złotymi barwami. Ział ogniem na wszystkie strony jak smok, z którymi wcześniej walczyli. Shane powoli uniósł ręce nad głowę i szybkim ruchem opuścił je w dół. Ogromny Feu wzniósł się w górę i poleciał w stronę wroga. Ogień sypał się ze wszystkich jego piór. Zwolnił tuż przed Cevil’em i zaczął machać swoimi skrzydłami tworząc ognisty wir. Wszystkie smoki jakie tam były zaczęły ziać na niego ogniem. Na nic się to zdało. Ptak ruszył w ich stronę uderzając we wszystkie na raz całą siłą. Smoki zmieniły się w pył. Inne stwory zaczęły się wycofywać, ale Feu nie pozwolił im na to. Leciał tuż nad ziemią przecinając wszystkie potwory swoimi skrzydłami, zostawiając za sobą pas spalonej ziemi, pokrytej czarnym popiołem. Cevil został sam. Shane popatrzył pytająco na Valerie, w końcu to był jej mąż. Zgięła dłoń, jakby chciała go przywołać go do siebie. Shane kiwnął głową i popatrzył znów na Feu. Ten machnął jednym skrzydłem uderzając Cevil’a w plecy. Mężczyzna przeleciał całą długość lądując twarzą na ziemi tuż przed Valerie.

- Ja się nim zajmę. – Powiedziała i oboje zniknęli.

Shane patrzył teraz na swojego brata, który patrzył na niego z przerażeniem.

- Teraz się mnie boisz braciszku?

- Shane, daj spokój. Musisz mnie zrozumieć.

- Nie muszę. O mało nas nie pozabijałeś. Kompletnie cię nie poznaję. Gdzie się podział dawny Daniel?

Jego brat popatrzył na niego z bólem wypisanym na twarzy. Patrzył w ziemię z opuszczonymi skrzydłami. Wyglądał fatalnie. Jego skrzydła straciły blask. Wydawał się bliski załamania. Feu wrócił do Shane’a czekając na kolejny ruch swojego pana.

- Shane. – Odezwała się cicho Kathy. – Myślisz, że mógłbyś…

- Nie wiem. – Przerwał jej.

Feu trochę zmalał i pofrunął do przodu, by zatrzymać się nad głową Daniela. Shane kciukami pocierał wszystkie palce, a Feu obracał się wokół własnej osi. Sypał na Daniela błyszczącymi, ale nie ognistymi iskrami. Chłopak na parę sekund zniknął za tym świecącym deszczem iskier. Shane pstryknął palcami, Feu wrócił do swojej dawnej postaci podlatując do niego. Daniel tak jak wcześniej stał przed nimi, jednak bez skrzydeł. Jego niebieskie włosy zaczęły się zmieniać, by na końcu pokrył je czarny kolor. Zimne, błękitne oczy straciły ten mroczny błysk, który widać było wcześniej.

- Coś ty mi zrobił? – Zapytał mierząc swojego młodszego brata wzrokiem, w którym można było dostrzec cień nadziei pomieszany z zaskoczeniem.