Rozdział 6

Kids Of 88 - Just A Little Bit

Tego dnia Kathy nie było dane odpocząć po nocy pełnej wrażeń. Był to upalny dzień. Wszyscy ubrani byli w spodenki i cienkie podkoszulki. Lane zaplanował dla nich cały dzień. Dowiedziała się, że nie był on tylko ich opiekunem ale także kimś w rodzaju nauczyciela, przewodnika. Jego zadaniem było doprowadzenie ich do takiego punktu, w którym cała piątka będzie mogła korzystać wzajemnie ze swoich mocy.

- Podam wam bardzo prosty przykład. Cleo wytwarza jakiś tam swój mały piorunik, a Selma kontroluje jego przemieszczanie się. – Wyjaśniał Lane prowadząc ich przez łąki za lasem otaczającym ich dom.

- To jest w ogóle możliwe? – Zapytała Selma.

- Tak. Dlatego po to są te wszystkie ćwiczenia pomagające wam w kontrolowaniu i rozwijaniu swoich mocy. Nie jesteście tutaj dość długo, żeby się o tym przekonać. Zresztą za chwilę będziemy na miejscu i zobaczycie o co mi chodzi.

Łąka na którą trafili nie była byle jaką zieloną łączką. Wyglądała bardziej jak ogromny stadion. Kathy z niedowierzeniem patrzyła na ludzi, których ujrzała. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że może być ich aż tak wielu. Rozglądała się dookoła i nie wierzyła własnym oczom. Ci ludzie robili niesamowite rzeczy. Z jednej strony jeden chłopak unosił drugiego nad ziemią nawet go nie dotykając, widać było wokół nich delikatne smugi, dzięki czemu Kathy stwierdziła, że jeden potrafi okiełznać wiatr. Przestała wpatrywać się w nich z podziwem, kiedy unoszący się chłopak spadł na ziemię i ledwo podnosił się na nogi. Z innej strony dostrzegła niewiele starszą od siebie dziewczynę walczącą świecącym mieczem z jakimś chłopakiem. Nie, to nie były miecze jedi. Bardziej przypominały katany, a świeciły dlatego, że biła od nich jakaś magiczna poświata. Dziewczyna pokonała swojego kolegę, przykładając mu ostrze do szyi. Spojrzała w ich stronę i kiwnęła głową uśmiechając się szeroko.

- Nazywa się Nanami Takashi. Jedna z najmłodszych i jednocześnie najlepszych wojowników walczących wręcz. – Wyjaśnił Lane.

Nanami wydawała się sympatyczną dziewczyną, o ile nie trzymała ostrza na czyimś gardle. Szli tak między ćwiczącymi ludźmi, a Kathy nie mogła oprzeć się wrażeniu, że wszyscy tutaj są bardzo młodzi. Żadnych staruszków dających cenne rady. Żadnego mistrza Yody, czy Gandalfa.

- Drayton to coś na kształt akademii dla wybitnie uzdolnionych. Jest się tutaj do pewnego wieku, lub do osiągnięcia najwyższego poziomu w swojej „sztuce”. – Lane patrzył w dal uśmiechając się pod nosem. – Niektórzy zostają, by uczyć, inni idą własnymi drogami, a jeszcze inni…

- Giną. – Dokończył Shane, który do tej pory nie dawał znaków życia.

- Odchodzą. – Powiedział Lane, jakby tego nie słyszał. – Dziś poznacie podstawy. Nie będziecie machać mieczami, rzucać w siebie piorunami, kamieniami czy płomieniami. Macie nauczyć się być zespołem. Co poniektórzy będą oczywiście oporni, ale z czasem zrozumieją, że lepiej być w grupie niż w samotności.

Wszyscy wiedzieli do kogo skierowane były te słowa. Shane był chłopakiem, który nie miał zamiaru być w żadnym zespole, czy choćby pomagać obcym mu ludziom. Przynajmniej jak na razie nie wyrażał takich chęci. Przez chwilę Lane tłumaczył im bardzo dobitnie zasady bezpieczeństwa. Kathy jednak już wiedziała, co ich czeka. Widziała to, kiedy lewitujący chłopak upadł na ziemię. Ta nauka będzie ich kosztowała sporo wysiłku, siniaków i pewnie nie jednej kropli krwi. W pewnym momencie do Lane’a podszedł jakiś chłopak.  Wymienili kilka słów na boku, po czym wrócili do nich.

- Muszę zostawić was na chwilę. Tom zostanie z wami i wprowadzi w podstawy, o których mówiłem wam wcześniej. – Zaczął powoli odchodzić, ale odwrócił się jeszcze na sekundę. – Tylko proszę was. Nie pozabijajcie się.

Lane skierował się prosto do gabinetu Valerie. Zapukał i wszedł po usłyszeniu wyraźnego „wejdź”. Spodziewał się, że zastanie ją siedzącą jak zawsze za biurkiem i przeglądającą przeróżne papiery. Dziś jednak stała przed oknem w końcu pomieszczenia.

- Chciałaś mnie widzieć? – Zapytał podchodząc powoli do niej.

- Tak.

Stanął obok niej i zrozumiał czemu tutaj stoi. Valerie była bardzo uzdolnioną czarodziejką. Uczyła się od najlepszych, by teraz być lepszą od nich. Na parapecie przed nią stała misa z której wypływał biały dym, a nad nią unosiła się niewielka kula wody. Było to coś w rodzaju teleskopu. Spojrzał w jej głąb i dostrzegł piątkę swoich podopiecznych, którzy próbowali zrobić coś, czego nawet nie mógł opisać. Uśmiechnął się pod nosem widząc ten obraz. Spodziewał się, że będą siedzieli i nic nie robili, jak od nich odejdzie. Teraz był miło zaskoczony.

- Chciałam z tobą porozmawiać o tej nowej dziewczynie, Kathy. – Zaczęła powoli Valerie. 

- Co masz na myśli?

- Nie powiedziałam ci całej prawdy o tym, dlaczego ją tu ściągnęłam.

- Ogólnie niewiele powiedziałaś. Tylko to, że masz przeczucie, że ma jakąś moc, że warto ją mieć przy sobie i przytrafił jej się jakiś wypadek.

- Podpaliła dom swojej koleżanki z ludźmi w środku.

Lane wytrzeszczył oczy nie wierząc w to, co słyszy. Kathy nie wyglądała na dziewczynę, która skrzywdziłaby muchę.

- Chyba nie mówisz poważnie.

- Tak mówi tamtejsza policja i dzieciaki, które tam były. Ja w to nie wierzę, zwłaszcza, że wiem, że był tam wtedy Shane.

- Shane?

- Przechodził obok tego domu, kiedy doszło do wybuchu. Wiem też, że on nie zrobiłby czegoś takiego, nawet przez przypadek. Osoby, które tam były mówią o jakimś białym blasku.

Lane słuchał wyobrażając sobie całe to zajście. Chwilę wpatrywał się w wodną kulę, kiedy nagle uderzyła go pewna myśl. Spojrzał ze strachem na Valerie, która wydawała się teraz nieobecna.

- Chyba nie myślisz, że Kathy jest dziewczyną z przepowiedni?

- Nie wiem.

Valerie machnęła ręką nad kulą, która od razu zniknęła. Usiadła na fotelu za biurkiem i oparła głowę na rękach. Już dawno nie widział jej w takim stanie. Była kobietą, która zawsze wszystko wie. Spojrzała na niego i zaczęła szeptać słowa przepowiedni:

"Nowego istnienia przyjście blask zapowiada.

Gdy świat pokryje osłona nocy,

z nieba wystrzeli strzała jasna.

Świetliste piętno będzie mu towarzyszyć,

wróżyć nowy świt, zwiastować zmiany.

Przeznaczenie jego zapisane w gwiazdach,

od setek lat przepowiadające nadejście.

Lecz wraz z nim powróci wojna,

do tego czasu na wieki uśpiona.

Nowe istnienie będzie nowym początkiem.

Jego wybór: dobrym czy złym."

Lane wrócił na łąkę z mętlikiem w głowie. Nie potrafił sobie tego poukładać. Kathy nie mogła być tym kimś. Nawet nie wiedzieli, co potrafi. Do tej pory nie widział w niej niczego, co mogłoby ją wyróżnić od zwykłego człowieka. Miał nawet wątpliwości, czy posiada jakąkolwiek moc. Powoli podchodził do nich wpatrując się w dziewczynę. Stała z boku, ale nie była cicho. Śmiała się z innymi, wyrażała własne opinie o poczynaniach Selmy, Cleo i Kristana. Co miała innego robić? Sama nie wiedziała dlaczego tu jest. W tej chwili Lane dostrzegł kątem oka strzałę lecącą prosto w nią. Chciał krzyknąć, żeby się odsunęła, ale Shane był szybszy. Złapał Kathy za ramię i odciągnął w bok. Z miejsca w którym ją złapał wystrzelił w niebo słup jasnego światła. Kiedy ją puścił zniknął. Wszyscy wpatrywali się w nich nie rozumiejąc tego co cię przed chwilą stało. Obok Lane’a pojawiła się Valerie, która mogła się zmaterializować wszędzie, gdzie chciała i kiedy chciała.

- Właśnie o tym mówiłam. – Powiedziała cicho, opierając ręce na biodrach.